της Μαρίνα Χατζηδημητρίου
Ο Markus Stolz είναι ένας Γερμανός που μετακόμισε στην Ελλάδα, γύρισε στη Γερμανία και τώρα επιστρέφει πάλι πίσω! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το παρατσούκλι του, “ο τρελός Γερμανός”!
Γιατί λοιπόν ένας Γερμανός να θέλει να φύγει από τη χώρα του και να επιστρέψει στην Ελλάδα, σε μια χώρα που οι οικονομικές συνθήκες σίγουρα δεν είναι και οι πιο κατάλληλες τον τελευταίο καιρό;
Το WE βρήκε τον Markus Stolz, ο οποίος μας εξιστόρησε τη δική του ιστορία, μια ιστορία “τρελή” όσο εκείνος, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος με μεράκι που κατάφερε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα και που, όπως μας είπε- δίχως καν να το σκεφτεί- νιώθει 100% ‘Έλληνας και ανήκει σε μας.
“Η σύζυγός μου είναι Ελληνίδα και όταν παντρευτήκαμε μου είχε ξεκαθαρίσει ότι κάποια στιγμή θα μετακομίζαμε στην Ελλάδα. Ήθελε να είναι εκεί με τους γονείς της. Τότε ήταν η πρώτη φορά που έμαθα για τους ελληνικούς οικογενειακούς δεσμούς, και υποστήριξε την επιθυμία της”, λέει για να συνεχίσει ότι αρχικά έμειναν επί δέκα χρόνια στο Λονδίνο και τελικά ήρθαν στην Ελλάδα στα τέλη του 2003.
Το εισόδημά τους, όμως, όπως και των περισσότερων στην Ελλάδα, μειώθηκε δραματικά με το ξέσπασμα της κρίσης. Εκείνος δραστηριοποείτο στον οικονομικό τομέα και η γυναίκα του εργαζόταν στη Eurobank, ενώ έχοντας 4 παιδιά οι ανησυχίες του γίνονταν ολοένα και πιο έντονες για το πως θα τα βγάλουν πέρα.
“Η σύζυγός μου έκανε αίτηση για μια δουλειά στη Γερμανία και της έγινε μια πολύ ελκυστική πρόταση. Η σκέψη του να αφήσουμε την Ελλάδα δεν ήταν εύκολη ούτε για μένα”, μου λέει και συμπληρώνει: “Ωστόσο, από τότε που φύγαμε περνούσαμε μια εβδομάδα το μήνα στην Ελλάδα, οπότε θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν έφυγα ποτέ”.
Τον ρωτάω για τη ζωή στη Γερμανία και πως ήταν διαφορετική από την Ελλάδα, για να μου πει ότι η Γερμανία είναι μια καλά οργανωμένη χώρα. “Τα παιδιά μου έμαθαν να είναι περισσότερο αυτάρκη, και έκτοτε έμαθαν να κάνουν πολλά πράγματα μόνα τους”, μου λέει ενώ τονίζει πως στη Γερμανία δεν ένιωθε καθόλου ότι υπήρχε κρίση.
“Ο κόσμος δεν είναι καταθλιπτικός, ζει τη ζωή του απολύτως φυσιολογικά. Το μειονέκτημα είναι πως δεν συνειδητοποιούν σε πόσο επισφαλή θέση βρίσκεται η Ελλάδα. Μπορεί να διαβάζουν τι γίνεται αλλά δεν μπορούν να διαμορφώσουν άποψη για το τι πραγματικά συμβαίνει”, υπογραμμίζει.
“Μου λείπει πολύ η Ελλάδα και τους τελευταίους 18 μήνες που ήμουν στη Γερμανία δεν μου έκανε καλό”, εξομολογείται για να μου πει πως είναι Γερμανός μόνο στα χαρτιά και όχι στη καρδιά και πως ανυπομονεί να γυρίσει στην χώρα μας μέσα στους επόμενους 3 μήνες.
“Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πόσο εκτιμώ και υποστηρίζω την Ελλάδα και τον σκοπό της. Αισθάνομαι περήφανος που γυρίζω πίσω σε μια χώρα της οποίας η κοινωνία έχει πυροδοτήσει την αρχή μιας πιθανώς σεισμικής αλλαγής”, σημειώνει, για να προσθέσει πως οποιαδήποτε έκβαση έχει η “μάχη” της Ελλάδας με την ευρωζώνη, η ελληνική κοινωνία θα μείνει χαραγμένη στο νου μας γιατί μας κινητοποίησε.
Κάνοντας το χόμπι, επάγγελμα
“Δούλευα για πολλά χρόνια στον οικονομικό τομέα, όπου δυστυχώς ο ανθρώπινος παράγοντας εκεί είναι υποτιμημένος. Είμαι φανατικός του κρασιού από τις αρχές της δεκαετίας του 90′. Έτσι, όταν γύρισα στην Ελλάδα, άρχισα να δοκιμάζω ελληνικά κρασιά”, μου εξιστορεί και προσθέτει πως ο τεράστιος αριθμός των γηγενών ποικιλιών των σταφυλιών του άνοιξε τα μάτια. ”
Η ποιότητα των κρασιών ολοένα και βελτιωνόταν χρόνο με το χρόνο. Περί τα τέλη του 2008, απογοητεύτηκα πλήρως από τα οικονομικά. Έτσι, άρχισαν να ψάχνω ενδελεχώς τον κλάδο της οινοποιίας και σοκαρίστηκα όταν είδα ότι οι εξαγωγές του ελληνικού κρασιού ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα”, λέει και συμπληρώνει πως υπήρχε μια αναντιστοιχία μεταξύ της ποιότητας και της επιτυχίας των εξαγωγών. “Από την μια στιγμή στην άλλη άλλαξα καριέρα. Ένιωσα ότι μπορούσα να μετατρέψω το πάθος μου για τα κρασιά σε επάγγελμα, βλέποντας μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα”, αναφέρει.
Ωστόσο, οι δυσκολίες δεν άργησαν να φανούν, όπως μου λέει. “Επικοινώνησα με περίπου 100 εμπόρους και εισαγωγείς κρασιών από τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το ενδιαφέρον τους να ασχοληθούν με ελληνικά κρασιά ήταν υπό του μηδενός”, μου λέει και σημειώνει ότι υπήρξαν πολλές παρανοήσεις σχετικά με το ελληνικό κρασί και δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε για αυτό.
Τότε αποφάσισε πως ο μόνος τρόπος για να πάει μπροστά αυτό που είχε στο μυαλό του ήταν να δημιουργήσει ζήτηση με το να τους μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του για τα ελληνικά κρασιά. Για αυτό και όπως μου λέει έφτιαξε και το μπλογκ του, elloinos.com.
Όπως μου εξηγεί η λέξη “elloinos”, στην ουσία είναι ένας συνδυασμός των λέξεων “Ελλάδα” και “οίνος”, και ξεκίνησε να γράφει σε αυτό το 2009. Το εν λόγω μπλογκ είναι στην ουσία ένα μείγμα από εκπαιδευτικά άρθρα και βίντεο και του δικού του προσωπικού ταξιδιού στον κόσμου της ελληνικής οινοποιίας.
Είναι “τρελός” ο Γερμανός- όχι ο Ρεχάγκελ
Αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά κάποιοι Έλληνες οινοποιοί που του έδωσαν το παρατσούκλι “ο τρελός Γερμανός” το 2009. Κανείς μέχρι τότε δεν τον ήξερε στον κλάδο της οινοποιίας. “Ήθελα να πάρω τιμές για τα οινοποιεία που με ενδιέφεραν και έτσι έπρεπε να είμαι πολύ επίμονος, καθώς ο κόσμος δεν με έπαιρνε στην αρχή στα σοβαρά”, μου λέει.
“Έπαιρνα τηλέφωνο τους οινοπαραγωγούς, τους “έσερνα” στα οινοποιία και τους υπενθύμιζα ξανά και ξανά μέχρι να έπαιρνα τις πληροφορίες που ήθελα”, αναφέρει και συμπληρώνει πως μετά άρχισε να χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα και να αναρτά τις ιστορίες του σχετικά με τα ελληνικά κρασιά, δίνοντας αξία σε αυτά, ενημερώνοντας τον κόσμο.
Παράλληλα, οργάνωνε εκδηλώσεις οινογευσίας για Γερμανούς κριτές στη Γερμανία, χωρίς να ζητήσει ούτε ένα ευρώ. Έτσι του κόλλησαν το παρατσούκλι “ο τρελός Γερμανός” γιατί έκανε αυτό που αγαπούσε χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, θέλοντας ο κόσμος εκτός Ελλάδος και οι ειδικοί του κλάδου να ενημερωθούν για τον ελληνικό οίνο.
Αυτό που κάνει τώρα ο Markus Stolz, είναι να συμβουλεύει εισαγωγείς κρασιών στο εξωτερικό. Προμηθεύεται ελληνικά κρασιά και λειτουργεί στην ουσία ως σύνδεσμος μεταξύ αυτών και Ελλήνων παραγωγών. Παράλληλα, βοηθά στα logistics και υποστηρίζει τις πωλήσεις με το να επισκέπτεται τον εισαγωγέα και να τους γνωρίζει με τους πελάτες του, ενώ ενημερώνει και προωθεί ενεργά τα ελληνικά κρασιά μέσω των κοινωνικών δικτύων και του μπλογκ του.
“Συμμετέχω επίσης σε μερικές εκδηλώσεις στο εξωτερικό για χάρη των καλλιεργητών του “Ξινόμαυρου”, η οποία είναι η αγαπημένη μου ποικιλία από τα κόκκινα κρασιά, και συνεργάζομαι με ορισμένα οινοποιία για κάποια projects σε ότι αφορά το branding και την ενημέρωση”, μου αναφέρει.
Ερωτηθείς για τα μελλοντικά του σχέδια, μου λέει πως η Ελλάδα έχει ανάγκη από έξυπνο μάρκετινγκ και branding και αυτό ισχύει για πολλούς κλάδους. “Πολλά χρήματα ξοδεύονται σε καμπάνιες που έχουν πολύ λίγα να προσφέρουν, που δεν “επικοινωνούν” τα σωστά μηνύματα στον καταναλωτή του 2015″, υπογραμμίζει και προσθέτει πως συνεργάζεται με έναν Έλληνα σχεδιαστή από το Ηνωμένο Βασίλειο, για μια καμπάνια η οποία έχει απώτερο στόχο να επικεντρωθεί στους ελληνικούς τομείς.
Θα ήθελα να πιω καφέ με τον Βαρουφάκη- Η Ελλάδα χρειάζεται την uber προσωπικότητά του
Από την κουβέντα μας με τον Markus Stolz δε θα μπορούσαν να λείψουν τα πολιτικοοικονομικά τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Αναφερόμενος στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μου εκμυστηρεύεται πως πριν τις εκλογές έλεγε στους οικείους του πως μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει καλό στη χώρα.
“Ήταν σαφές ότι ο Τσίπρας ήταν πολύ σοβαρός όταν έλεγε πως θα φέρει την αλλαγή. Αυτή η αλλαγή είναι κατά την άποψή μου, το μόνο που μπορεί να πάει μπροστά την Ελλάδα. Μέχρι τώρα είμαι εντυπωσιασμένος από τις αρχές και τις ικανότητές του”, σημειώνει.
Ζητώντας του να μου πει τι γνώμη έχει για τον Γιάνη Βαρουφάκη, μου λέει πως εκείνος ήταν ο κύριος λόγος που άρχισε να εμπιστεύεται τον Αλέξη Τσίπρα.
“Πέρασα πολλές ώρες αναλύοντας το περιεχόμενο γύρω από τον Βαρουφάκη πριν ακόμα από τις εκλογές. Πολλές εκτιμήσεις του είναι σωστές, ενώ μένει πιστός στις αρχές του και είναι ένας χαρισματικός ομιλητής. Πιστεύω ότι η Ελλάδα χρειάζεται την uber προσωπικότητά του”, τονίζει και αναφέρει πως θα ήθελε να πιει καφέ μαζί του.
“Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Βαρουφάκης βγαίνουν προς τα έξω ως καθημερινοί άνθρωποι, ως πολίτες της χώρες που τώρα καθοδηγούν και αντιπροσωπεύουν, και μου φαίνεται λάθος που άλλοι ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι αναφέρονται στα μέλη της ως “μέλη οικογενείας”, νιώθουν άβολα με αυτό”, προσθέτει.
Τέλος, δηλώνει αισιόδοξος για την Ελλάδα και μου υπογραμμίζει ότι αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι το πόσο έχει αλλάξει η διάθεση του ελληνικού λαού. “Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια οι Έλληνες δεν ελπίζουν μόνο αλλά αισθάνονται περήφανοι”, αναφέρει χαρακτηριστικά.
“Ακόμα και αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, νιώθω πως η Ελλάδα θα λάβει τον σεβασμό που αρκετοί από τους ευρωπαίους εταίρους της δεν έχουν, και παρά την βαριά κριτική που δέχεται εντός Ευρώπης, υπάρχουν αρκετές διεθνείς φωνές που την υποστηρίζουν ανοικτά”, καταλήγει.